Dark Light

IMG_0074Nou, daar stond ie weer op het programma hoor, de Midwintermarathon in Apeldoorn. Mijn lievelingswedstrijd, NOT!
Voor die tijd was ik al wat angstig, deze wedstijd heeft mij namelijk al twee jaar achter elkaar zo verschrikkelijk diep doen gaan, dat deze wedstrijd toch wel wat weerzin in mij op heeft gebouwd. Maar goed, mijn loopmaatjes gaven ook al aan, drie keer is scheepsrecht en het komt wel goed, we lopen toch niet zo hard.
Afijn na een gezellige heenreis in de bus van Baba komen we aan in Apeldoorn. Natuurlijk veel te vroeg, dus even de tijd doden met dom wat Facebooken, nog maar een banaantje doen en wat inlopen. Afijn, het is bijna tijd en we ouwehoeren nog wat in het startvak.
Blijheid vooraf :-).
En PANG, het is 11.45 en we gaan van start in deze fijne wedstrijd ;-). Het begin gaat wel lekker eigenlijk, was wat bang voor een spier die wat overbelast was, maar eigenlijk ging het wel. We zien hier Rimke aan de kant die ons aanmoedigt. Vervolgens komen we langs de Apenheul gaan daarna linksaf, en BAM meteen omhoog en flink ook. Ja deze kennen we goed een flinke puist, meteen na een kilometer of vijf. Linksaf (hier zou de top al zijn trouwens volgens de bordjes) en weer verder omhoog. PHFOE, meteen best heftig.
Mercedes, Enith en Johny hebben ook een goed tempo te pakken. We duiken het natuurgebied in. Prachtig hier en zonnig weer ook. Ik ben al wat moe maar het gaat wel, tot nu toe. Nou maar even een reep wegwerken. Maar dit is zo’n verschrikkelijk droge reep dat ik het ongeveer niet weg krijg. Tijdens de tien minuten dat ik aan het herkauwen was ben ik eigenlijk continue buiten adem. Nb. erg lastig eten en lopen, de volgende keer maar weer gelletjes. We lopen het natuurgebied uit en rechtsaf een zandpad op. Enith geeft aan dat ze goed gaat en een hardslag van 154 heeft. Ik keek even bij mijzelf, WAT 171??? O ohw. Toen had ik het al moeilijk en we zijn pas op kilometer 14 oid. Het verschil in hardslag en de vermoeidheid die ik al had gaan tussen mijn oren zitten. Dit wordt nog wat. Al doorharkend lopen mijn loopmaatjes steeds iets verder bij mij weg. SHIT! Ik zie in de verte de Amerfoortseweg en pak wat drinken aan. YESS ik ben weer bij mijn loopmaatjes. Op de Amersfoortseweg loopt het meteen verder omhoog, en pats ik knak en kan niet meer. Mijn benen zijn verzuurt, mijn armen verkrampt, mijn koppie gaat naar beneden en nu weet ik, het wordt overleven.

Kilometer 16 en 17 zijn een hel. Mijn loopmaatjes verdwijnen langzaam uit het zicht en het loopt hier nog akelig omhoog. Eindelijk op de top aangekomen dacht ik dat het makkelijk zou worden, maar niets blijkt minder waar. Mijn spieren beginnen echt pijn te doen nou! Mijn verkramping in mijn bovenlichaam wordt erger en echt iedereen haalt me nu in. DOORGAAN EDO DOORGAAN, je kunt het! O mijn god wat ga ik hier weer dood. De kilometers gaan inmiddels tergend langzaam voorbij en er lijkt geen einde aan te komen. Voor het eerst tijdens een hardloopwedstrijd ben ik echt definitief geknakt. Vorig jaar was erg, maar dit……

Dan naar wat wel uren leek kwam daar eindelijk de Loolaan in Apeldoorn weer in zicht. Nadat ik mijzelf werkelijk de finish over sleep wil ik eigenlijk helemaal niks meer. Dit doe ik nooit meer, dacht ik. Deze wedstrijd en ik zijn officieel vijanden nu, naar drie keer!

IMG_0087Nadat ik verder loop zie ik Enith en Mercedes en zij zwaaien bezorgt naar me. Blijkbaar zie ik er erg slecht uit, verbaasd me niks eigenlijk. Na wat lieve woorden van de dames (volgens mij, ik weet hier niet zoveel meer van, haha) komt Mercedes met mijn kleren aangesneld zodat ik zo snel mogelijk weer warm zou worden. In de gang van een schooltje wordt ik vervolgens meteen om een stoel geparkeerd en auw mijn spieren! Vervolgens komen Sandra en Evelien langs. Die vroegen ook meteen of het goed ging en Evelien probeer voor mij een massage te regelen. Phfoe, ik kom weer wat bij nadat ik even zit en een zooi druiven en een AA drink van Debby krijg.

IMG_0088 (1)Hè eindelijk kom ik er weer bovenop.
Nadat ik in de schouwburg een uitgebreide massage krijg knap ik echt op. Strompelend naar de bus en het pannenkoekenhuis. Na hier een panenkoek en twee grote biertjes te hebben verorberd gaat de reis naar huis, waar ik nog fijne gesprekken heb met Mercedes.
Dus drie keer is scheepsrecht alleen op een andere manier als gehoopt. Wat ik er wel aan over heb gehouden is een hernieuwd respect voor de sport die ik doe. Na de wedstrijd wedstrijd was ik echt uit het veld geslagen. Nu, na een nacht slapen heb ik extra motivatie en ik heb ik besloten echt nog meer rust te pakken en aan mijn gezondheid/gewicht te werken.

Ik denk dat ik volgend jaar een keer oversla :-).

P.s. Dick wederom bedankt voor de busreis!!!

2 comments

Comments are closed.

Related Posts