Dark Light

Ayahuasca – Mijn eerste keer

Waarom zou je een drankje drinken (een soort thee), dat je doet Hallucineren, je de diepste zaken van je ziel laat zien en laat overgeven? Onderstaand mijn verhaal.

Het is 11 juni 2017 en nadat Ayahuasca al een paar jaar op mijn pad kwam via kennissen, boeken en podcast (1 2 3 4 5 6) kon ik de roep van Ayahuasca niet meer negeren en heb ik mij ingeschreven voor een ceremonie bij de Gewijde Reis.

De dag ervoor ben ik weggebracht door Marieke en de kinderen, dat was een explicite wens van mij. Ik vond het allemaal heel erg spannend namelijk. Valentijn moet mijn spanning gevoeld hebben, want die was in tranen toen de auto wegreed. Ik heb het ook niet drooggehouden, dit zijn mijn eerste maar zullen absoluut niet de laatste tranen zijn van dit weekend.

Overigens is dit later die dag goedgekomen toen Marieke ter afleiding lekker aardbeien is gaan plukken op de terugweg naar huis in het plaatsje mander.

Mijn schatjes in Mander.



Terug naar 11 juni, vandaag moest het dan gebeuren. Voor het eerst zou ik het plantmedicijn drinken (want zo wordt het gezien in de Amazone waar het vandaan komt) en kijken wat Ayahuasca voor mij in petto heeft.
Alhoewel ik wat overgevoelig aangelegd ben en ik soms echt tegen dingen kan opkijken heb ik een vreemd gevoel van rust over me, het zal wel goed komen. Er wordt wel voor mij gezorgd heb ik het idee.

De dag ervoor hebben we besloten dat we niet om 10.00 uur, maar om 8.00 uur zouden beginnen omdat het super heet zou gaan worden (36 graden en volop zon).
Na een onrustige nacht in de ruimte waar we de dag erna de ceremonie zouden meemaken, worden we om 6.30 uur gewekt. Na het douchen en het omkleden is iedereen er klaar voor (in ieder geval, dat laat ik mijzelf geloven), het is 8.00 uur en nog niks. We beginnen nog niet blijkbaar!
De begeleiders voeren de spanning op, we willen beginnen, kom op!
Rond ongeveer 9.30 uur worden we eindelijk naar binnen gehaald. We komen de ruimte binnen en deze is flink gedimd inmiddels, er wordt rustige muziek gedraaid die je meteen in andere sferen breng en de salie die is gebrand geeft meteen een mystieke sfeer. We nemen plaats op onze matrassen. Na uitleg van wat er allemaal gaat gebeuren wil ik het “gewoon” gaan meemaken.

EINDELIJK, HET GAAT BEGINNEN!

Ceremonieel wordt kopje voor kopje bereid. Vanuit een karaf wordt elk glaasje geschonken, langzaam en haast eerbiedwaardig. Het is prettig en haast hypnotiserend om hier naar te kijken.
Oermens Twannie doet dit, die de dag ervoor al een prachtige zweethut had begeleid (super intrigerend en heftig, hierover meer in een andere blog, zie hieronder een afbeelding van de zweethut). Ik baal ervan dat ik als laatste een glas krijg. Ik wil het ruiken en voelen. Deze materie heeft mij al zo lang geïntrigeerd dat ik het wil meemaken. Ik krijg mijn glas aangereikt, en ik ruik er aan, liefkoos mijn glaasje haast. Wat ga je met mij doen en welke geheimen leg je blood? Wat laat je mij ervaren?

Zweethut van een dag ervoor.

De eerste slok nemen we tegelijk en laten we in de mond rollen en proeven we echt even goed. Maar dat is vreemd, met alles wat ik er van weet zou het zo verschrikkelijk vies moeten smaken, maar dat valt eigenlijk reuze mee. Een mengeling van bitter trappistenbier, zoethout en een vleugje ondefinieerbaar. Een vreemde smaak, maar het voelt ook magisch op de e.o.a manier. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de mythische status die het in mijn hoofd heeft gekregen.
Maar lekker belangrijk, ik ervaar de vreemde en spannende smaak. Ik durf het haast niet door te slikken, maar begin toch aan het glaasje. Na de eerste slok drink ik met licht verhoogde hartslag de rest van het glaasje leeg. Het enige dat is denk is: THERE IS NO GOING BACK NOW. Laat het maar komen, dit heb ik al zo lang uitgesteld en ik heb zo lang getwijfeld om dit te doen. En als ik eerlijk ben al zo lang wist dat ik zou gaan doen. Dus kom nu maar met je geheimen.

Het gekke is, ik heb nooit het idee gehad dat het blissful en makkelijk zou gaan worden. Ik heb altijd zo’n onderbuik gevoel gehad dat het heftig zou gaan worden. Daarvoor voel ik te veel en ik weet dat ik te veel in mijn hoofd zit. Wellicht heb ik e.e.a. op mijzelf afgeroepen.

Terug naar de ceremonie: de setting is nog zacht aangezien we de Ayahuasca net hebben gedronken, maar ik voel een gezonde maar duidelijk aanwezige spanning bij mijzelf en de 13 andere deelnemers.
De muziek zwelt aan, bombastisch en erg mooi. Nee, HEEL ERG MOOI.

De muziek staat redelijk hard en neemt me al aardig mee in een bepaalde sferen, positief moet ik zeggen. Het voelt als een mooie roes die je hebt als je op het terras zit na twee biertjes zonder goed te hebben gegeten. Maar dan iets heftiger, maar ik voel me ook veel helderder op de één of andere manier.
Na ongeveer drie kwartier begin ik om mij heen te merken dat het echt begint te werken. Zelf merk ik al meteen dat ik te veel let op de mensen die ook in de ruimte zitten, was ik hier niet al voor gewaarschuwd? Ga je eigen reis in en wees niet bezig met anderen, ik probeer het, maar het blijkt lastiger dan ik dacht. Veel lastiger. Het lukt mij niet, Absoluut niet. Ik hoor en voel alles van de mensen om mij heen en ben absoluut niet bij mijzelf. Tsja accepteren maar, je kunt toch niet anders.

De ceremonieruimte een dag voor de Ayahuasca.
Nu stonden er nog stoeltjes, tijdens de ceremonie lagen overal matrassen.

De muziek wordt bij tijd en wijle nog wat heftiger en ik begin langzaam ook dingen te voelen en te zien. Ik zit te twijfelen of ik het verduisteringsmasker opzet of niet. Nou toch maar doen dan, het lukt me nu ook wat beter om mij af te sluiten. Er komen nu wat visuals, maar op de e.o.a. manier durf ik niet alles te laten te laten gaan en zet mijn verduisteringsmasker weer af en doe mijn ogen dicht. Achteraf heb ik daar spijt van, maar LES 1 heeft zich aangediend. IK BEN BLIJKBAAR EEN GROTERE CONTROLFREAK DAN IK VAN MIJZELF WIST. Dit blijkt ook omdat ik regelmatig mijn ogen even kort open doe om te zien wat er in de redelijk verduisterde ruimte gebeurd.

Inmiddels zitten we denk ik een uur in de ceremonie en hoor al flink heftige dingen bij anderen. OK, ik doe maar weer het oogkapje op en ik laat mijn hoofd meegaan met de muziek, onophoudelijk gaat mijn hoofd mee op het ritme van de dansende beats en de doordringende melodieën, ik raak een beetje in een trance. Het steeds terugkerende ritme, de beats en de tonen brengen me in een waas van hoe zal ik het noemen, het beste woord is denk ik vaagheid. Prettige vaagheid tot nu toe overigens.
Echt vanuit het niks, voel ik misselijkheid in mij opkomen en moet ik voor het eerst overgeven. Na het overgeven wordt ik verdrietig, ik weet nog niet waarom. De muziek blijft pulseren in hetzelfde ritme en ik raak verder in een de trance.

Na de lange, intense ronde van muziek merk ik dat ik mij leeg voel en echt even hulp nodig heb. Vervolgens merk ik, dat ik het moeilijk vind om hulp te vragen bij de begeleiders, ik voel in al mijn vezels dat ik het toch moet doen. LES 2 is daar, IK DURF EIGENLIJK HELEMAAL GEEN HULP TE VRAGEN EN HEB HET GEVOEL DAT IK DINGEN ALLEEN MOET OPLOSSEN, een golf van emotie raakt me en ik merk dat ik begin te huilen. Blijkbaar is dit een ding in mijn leven.
Almir (een begeleider) komt bij me en gaat naast me liggen dat is prettig het voelt veilig. Ik praat wat, ben overigens benieuwd of het zinnig was :-). Een tijdje later gaat de begeleider weer weg. Terug naar mijn eigen werk, dit is namelijk niet iets wat je doet voor je plezier, maar om te leren. Ben inmiddels benieuwd wat er nog meer komt, en waar blijven de visuals? Ik zou mooie en/of heftige visuele beelden moeten zien nu toch? Tsja, dit heeft waarschijnlijk te maken met het eigenwijs afnemen van het verduisteringsmasker. Ik vraag een tweede kop Ayahuasca en die krijg ik. Ik neem wat slokken en alhoewel kop één niet vies was, was dit echt te ranzig voor woorden. Ik ga redelijk snel weer vol over mijn nek.
Nu komt er een stuk waar ik weinig van weet en ik ben gewoon weg. Heb het gevoel dat ik even heb geslapen maar ik weet het niet. Ben iig even een tijdje helemaal weg. In ieder geval dat denk ik, misschien was dit maar enkele seconden. Maar ik ben iig het gevoel van tijd en de weg totaal kwijt. WTF!

Als ik weer een beetje bij de les ben (een heeeel klein beetje) merk ik dat ik nog steeds aardig ver weg ben. M.a.w. ik heb even geeeen idee. HIGH AS FUCK iig.
Dit voelt wat ongemakkelijk, ik ken dit niet en weer komt die controle terug. Ik wordt inmiddels aardig moe van mijn eigen gedachten die maar rondcirkelen en het gevecht dat ik heb met het me niet over kunnen geven aan de situatie. Na ongeveer een uur (denk ik, aangezien het gevoel van tijd aardig weg is) merk ik dat ik gewoon even behoefte heb aan iemand bij me. Iemand die mij even uit mijn hoofd haalt. Ik word namelijk gek van mijn controlezucht.
Ik steek weet mijn hand op als teken dat ik een begeleider nodig heb. En niemand reageert. Nb. vanwege het verduisteringsmasker dat ik op dit moment op heb zie ik niks. Zo maar even opnieuw proberen, ze zullen bij anderen zijn. Ik steek mijn hand opnieuw in de lucht en weer geen respons. Even later een derde keer, weer geen reactie! AU!
En daar is ie mijn 3E INZICHT. IK BEN BANG OM NIET GEZIEN TE WORDEN. Meteen een 4E: OHW DAAROM BEN IK DUS ZO’N PLEASER. Ik ben gewoon onzeker vanuit een angst dat ik er niet toe doe en dat ik alleen achter blijf. Vreemd, ik ben altijd “populair” en onafhankelijk geweest denk ik. Dit hoort toch niet bij mij? WEL DUS! Er zit een diepe angst om alleen achter te blijven achter. Deze doet ook aardig pijn. Nb. je weet overigens dat inzichten waar zijn omdat de inzichten zo duidelijk zijn als je Ayahuasca hebt gebruikt. Je voelt en weet gewoon dat het waar is. Vergelijkbaar als je gewoon voelt en weet dat je van je dierbaren houdt.
Weer schiet ik een heftig stuk in en ik doe nu even mijn verduisteringsmasker af. Ik zoek opnieuw een begeleider. Ik vind de enige vrouwelijke begeleidster van vandaag, Stella. Die komt bij me. En er gebeurd nu iets magisch, volop in de trip. Met de witte kleding en omslagdoek over haar schouders en haar vriendelijke gezicht word ik enorm goed geholpen in mijn proces. Met oprechte aandacht en geruststellende woorden en liefdevolle aanrakingen. Dit is mijn engel op dit moment. Ik vraag haar of alles nog goed komt omdat ik op dit moment echt ver weg ben en mij serieus zorgen maak of alles weer normaal gaat worden. Op dit moment kan ik alleen maar denken dat ik NOOIT meer Ayahuasca doe, daar heb ik een leuk gesprekje over, wacht maar tot alles over is zegt ze, dan is alles weer rustig en denk je waarschijnlijk anders :-). We zullen het zien.
Ook geef ik aan uitgeput te zijn en niet meer tegen die steeds terugkerende gedachtenstroom te kunnen, phfff wat kut en heftig allemaal. Ik wordt met wat oefeningen gemaand om meer naar mijn buik te gaan en minder in mijn hoofd te zitten, LES 5 is daar, GA DINGEN DOEN VANUIT JE GEVOEL IPV JE HOOFD. Deze voelt als erg belangrijk. Ook worden er drukpunten op mijn buik ingedrukt en dit irriteert me. Ze drukt steeds harder en ik vraag haar rustig en zachtjes om op te houden. Mij wordt gevraagd: Wat zeg je, ik zeg het nog een keer, ze geeft aan dat ik ook stop kan zeggen. Ik zeg stop en krijg als reactie, ik geloof je niet, weer STOP!! Nu duidelijk en vanuit mijn gevoel en zonder twijfel. Ze stopt meteen en ik krijg complimenten. Deze raakt me wederom diep. LES 6 is daar, IK KAN NAMELIJK IN HET GEWONE LEVEN HEEL SLECHT MIJN GRENZEN AANGEVEN EN NEE ZEGGEN/DUIDELIJK AANGEVEN DAT DINGEN ANDERS MOETEN, dit was wederom een erg waardevolle.

Inmiddels realiseer ik mij heel duidelijk dat ik deze lessen zal moeten gaan integreren in mijn leven. Maar dat zijn zorgen voor later.
N.b. achteraf gezien zit ik pas in het midden van mijn reis. Ik vraag pen en papier want ik zie iemand in de ruimte dingen opschrijven. Ik vraag pen en papier aan de begeleiding. Ik schrijf meteen lessen op, alhoewel dat erg lastig is in deze staat, opdat ik het niet vergeet. Normaal schrijf ik al als een kind van 6 qua handschrift, maar dit breekt echt alle records qua hanenpoten. Maar ik ben blij dat ik dingen kan uiten voor mijzelf, opschrijven is loslaten.

Nu kom ik echt in een rot stuk, want de gedachten blijven zich maar opdringen, gedachten van hoe nu verder? Ik wil namelijk vrij zijn en ontkrampen en ik lag in een totale kramp op dit moment. Werken noemen de sjamanen uit de Amazone dit. Geestelijk heel hard werken. Waar het op neer komt is dat je een soort van oneindige wederkerende gedachte hebt van gedragingen van jezelf die niet fijn zijn. Dus de confrontatie blijft maar komen.

Kom op Edo, blijf rustig ademen en ga naar je buik, je bent een sterke gast en dit hoort bij het proces. Maar de muziek is op dit moment ook wat duister voor mijn gevoel. Ik weet niet of het mijn stemming is die de muziek duister maakt of dat dit gewoon heavy muziek ik, ik reageer er iig enorm heftig op. Wederom een vlaag van enorm verdriet. Ik laat het maar weer gaan. Vanuit diep verdriet huil ik ik en uit ik mijn pijn met regelmatig AU tussendoor. En ja, je zit daar in een groep met mensen, maar dat maakt niet uit. Je gevoel staat voor 500% aan. En als je nagaat dat ik normaal al redelijk gevoelig ben dan was dit een redelijke overdrive. Soms heb je het gevoel dat je de pijn even niet aankan. Het maffe is dat ik continu vertrouwen blijf houden in de Ayahuasca. Hier ben ik even heel blij met alle podcasts en zo die ik vooraf heb geluisterd, ik wist namelijk dat het je dingen voor de voeten zou werpen en ik wist dat ze uiteindelijk helend zouden zijn. Dat is het maffe. Je bent echt totaal weg, totaal het gevoel van ruimte en tijd kwijt en toch weet je verschrikkelijk goed dat je iets hebt gedronken dat ervoor zorgt dat je gevoelens die je blijkbaar ergens diep hebt weggestopt omhoog komen. Je weet haarscherp dat je in een trip zit.

Ik heb na een lange periode toch weer het gevoel controle te willen krijgen, maar de trance wordt iets minder en ik ben er langzaam aan klaar voor om mijn vervelende kanten onder ogen te zien. Ik voel namelijk dat dit een mooie kans is om wat dingen in mijn leven beter te maken. In de tussentijd zie ik iemand die in het midden ver van zijn matras een vaag gesprek heeft met een begeleider, en ik kan het woord voor woord volgen. De begeleider wil helpen en gaat niet mee in het verzoek van hem en ik voel het ongemak. Laat gaan, Edo. Laat gaan, het is zijn proces. De muziek is wat vriendelijker aan het worden en ik weet dat het langzaam aan het uitwerken is, maar nog steeds ben ik ver heen.

Ik vraag weer even om een begeleider, en die komt. Oermens Twannie! Ik uit wat ik heb gevoeld de afgelopen uren en dat ik even niet weet hoe verder en hoe ik dit in mijn leven moet integreren. Voor het beeld, deze gast is een oermens en straalt ook een oerkracht uit. Hij komt bij me en balt zijn vuisten, zet de ene rechts en de andere vuist links naast mijn schouders neer. Met een afstand van zo’n 40 cm. tussen onze gezichten kijkt hij mij recht, oprecht en indringend aan en zegt niks. OK, dit is even werk dat ik zelf moet doen, hij wil mij wat duidelijk maken. Ik voel zijn oprechte aandacht en ontsnap zijn blik voor geen moment. Ondergaan dit!!! Ik kijk hem aan en ik zie zijn oergezicht met baard ineens veranderen. Zijn huid lijkt te veranderen in schubben. WTF, hij lijkt een draak te worden. Oh nee, ik ben onder invloed en ik laat me afleiden van de ervaring. We blijven elkaar recht aankijken en op een gegeven moment ontspan ik en laat ik mijn ademhaling dalen naar mijn buik. Ik kan dit, ik bezig deze oerkrachten ook, ik negeer ze alleen. Laat gaan, lieve Edo, laat gaan. Ik ontspan. Twannie begint vriendelijk te lachen. Ja ik weet het eigenlijk zelf wel, ik doe het goed. Ik ben aan het werk en ik groei.
De begeleider heeft me eea laten voelen en na de confrontatie wordt ie lief voor me. Hij helpt me uit mijn gedachten te komen en in mijn gevoel, begint over mijn ebrek aan zelfliefde en daar was er weer één LES 7, IK HEB EEN GEBREK AAN ZELFLIEFDE. Deze komt wederom binnen. Maar ik heb zonder te praten duidelijk communicatie met de begeleider en hij geeft aan, je bent een kanjer. IK BREEK!

Af en toe begin ik ook te delegeren richting de begeleiders, haha. Ik hoor soms muziek die mij raakt en die wil ik graag meenemen voor de toekomst en tussentijds geef ik mijn papiertjes af om nummers te noteren. Voor later, voor nu.
Nu kom ik in een soort staat die ik als erg prettig ervaar. Ik ben nog heel erg weg, maar realiseer me dat de visuals niet meer gaan komen, tegelijkertijd heb ik mijn werk gedaan en enorm veel geleerd. Ik heb veel pijn gehad, gekotst, gejankt maar voornamelijk zo veel liefde mogen ervaren van de begeleiders en van mijzelf. En man wat ben ik trots op mijzelf dat ik dit ben aangegaan en heb gedurft. Zo tof allemaal. Ik de tussentijd terwijl ik dit denk zie ik iemand die bijna niet meer kon lopen omdat ze zo ver weg was geholpen worden door de begeleidster die mij ook zo goed geholpen had. Ze begonnen voorzichtig met elkaar te dansen. Ik kijk hier gehypnotiseerd na en denk. Het mag nu wel klaar zijn, aan de andere kant als ik dit zo zie. Het was zo liefdevol dat ik mijn ogen niet van het tafereel af kon houden. Zo gaaf. Mijn collega reisgenoot lukte het steeds beter om haar motoriek weer op orde te krijgen. Zo mooi om te zien, het ontroerd me enorm.

Maar ik heb nog steeds een stukje proces zelf te gaan. De controle. Als ik nu een inschatting doe dan zitten we inmiddels op ongeveer uur 5 van de ceremonie. Ik ben op het niveau van mijn eerste glaasje, dus mellow ipv het pieken van twee uur daarvoor.
Ik moet inmiddels lachen om de lol die het begeleidende team met elkaar heeft. Kijk regelmatig om mij heen en zie mensen weer op aarde komen. In de tussentijd kijkt Twannie me ook af en toe streng aan en als onze blikken zich verbinden wijst ie naar me en begint te lachen, super :-), ik word er blij van.
Nu wordt er nieuwe muziek ingestart. En deze is heftig, waar het tot nu toe redelijk ondefinieerbare prachtig dragende muziek was gaan we nu over op wat meer singer songwriter achtige muziek. En normaal is dit al fijn alleen in deze staat raakt het je diep, vervolgens gaan we over op het Oud Hollandsch Huil Halfuur. We krijgen papa van Stef Bos, Een tranentrekker van Marco Borsato en meer van dat al. Ik kan alleen maar zeggen, wat fijn!!! Ik ga volledig mee op de klanken, zing zachtjes mee op de klanken van het mooie nummer, papa. En alles duurt lang en is zacht. Mag deze staat heel lang blijven.

Het breekt mijn laatste verzet dat ik heb. Ik laat de controle varen en denk laat maar, laat alles fucking maar. Ik ga het niet meer doen, ben het vechten zat! Laat mij maar gaan. Als het leven nu over zou zijn is het prima, alles is goed.

Alles is goed!

Alles is goed!

Alles is goed!

Ik lig zonder verkramping met mijn halve onderlichaam op de koude vloer en de andere helft op het zachte matras en ik voel geluk, aanvaarding van alles dat is en pure rust. Alles is OK.
OK, dus overgeven betekent niet je best doen om te ontspannen, betekent niet in een juiste houding gaan liggen zodat alles goed voelt, het is veel simpeler en daarmee veel moeilijker. Het is de totale acceptatie van wat is op dat moment in tijd. En zelfs dat impliceert iets dat je moet doen. Maar het gaat om het gewoon ervaren wat zich op dat moment aandient zonder er over na te denken en het te labelen. Dus gewoon aanwezig zijn zonder ingrijpen van fysiek of mentaal.

GEWOON ZIJN!

Doe ik dit nog eens? Ja zeker! Ik heb denk ik het meest overgegeven en gejankt van iedereen in de groep, maar wat heb ik veel geleerd en wat een liefde heb ik mogen ervaren.


N.b. de roeping is gebleven!

Een jaar later in oktober 2018 heb ik het opnieuw mogen ervaren tijdens een waanzinnig mooi evenement van de Gewijde Reis, ditmaal in Zaandam. De groep was echt heel bijzonder en de fibe was één van de fijnste die ik ooit heb gehad.

Ook in 2019 heb ik een weekend gedaan waarin ik in één weekend maarliefst drie keer Ayahuasca heb genomen. Dit keer in Noord Twente, een half uurtje van mijn huis in Enschede. Deze ging echt heel diep en ook hier was de groep de jackpot, zulke bijzondere mensen die ik daar heb mogen ontmoeten. Waarbij ik met sommigen nog steeds het geluk heb dat we nog steeds contact hebben. Maar dat is voer voor een andere blog.


Related Posts