Dark Light

Het is zaterdag, 9 april 2016. Een dag voordat het grote avontuur van de marathon gaat beginnen. Met het teamuitje van AlienTrick nog iets te veel in de benen, we hebben namelijk een dag daarvoor nog in de klimtoren gehangen tijdens één van de activiteiten, was ik er niet helemaal gerust op. De benen voelde al aardig moe namelijk. En eerlijk is eerlijk, veel te veel gezopen op de donderdagavond.
Maar wat is dat is, ik kan het toch niet meer veranderen, dus niet mokken en gewoon doorgaan!

De tas was de avond ervoor al gepakt en opnieuw had ik mijn hardloopchecklist gedaan, het kan immers niet neurotisch genoeg voor de marathon. Ik heb alles wat ik nodig heb om de tocht te overleven. Nu de tocht zelf nog!

Het is dus ochtend en Esther heeft de nobele taak op zich genomen om dit weekend op Valentijn en Florian te passen, waarvoor mijn grote dank!

We gaan weg en ik loop met Marieke onder een stralend blauwe lucht en in de volle zon naar de bushalte om hier te wachten op de bus. We zien em net langs ons heen komen en zijn te laat, jammer maar helaas. We zijn nog ruim op tijd en het is prima zo. Kunnen we nog even lekker van de zon genieten maar vooral van elkaar en het aankomende avontuur.

20160409_091828306_iOS

Aangekomen op het station druppelen de teammaatje van AC Tion één voor één binnen en na een groepfoto vertrekken we richting Rotterdam.

20160411_180245000_iOS
Na de gezellige treinreis waarin we tegen elkaar zeggen hoeveel zin we er in hebben, hoeveel zenuwen we hebben en hoe Debby toch liever weg wil terug naar huis ;-), komen we na een overstap op Schiphol uiteindelijk aan in Rotjeknor. Hier halen we ons startnummer op in het WTC, waar ik Elsa en Arjo nog even tegenkom. Altijd leuk. Na het ophalen van het startnummer kom ik bij een wand van zo’n acht meter breed en twee meter hoog met de namen van alle deelnemers, leuk detail is dat Elsa en ik hier ongeveer meteen boven elkaar staan.

20160409_135503899_iOS
Vervolgens nemen we de metro en komen aan bij het ART hotel. We gaan inchecken, iets dat uiteindelijk een lastig proces blijkt. Na een hoop gedoe in meerdere talen en wat paniek achter de balie krijgen wij als eerste de sleutel van de kamer en vertrekken we naar de hoogste verdieping (12). In de hotelkamer aangekomen genieten we van het uitzicht en realiseren we dat we heerlijk even niks hoeven. De komende 2 uur is er niks gepland, dus ik zet de tv aan en nadat ik me realiseer dat ik echt nergens naar zit te kijken zet ik de tv uit, klets wat met Marieke en besluit gewoon mijn zenuwen toe te laten en gewoon maar te voelen en op bed te gaan liggen.

Het is 7 uur en om de besproken tijd gaan we naar het restaurant

in het Hotel genaamd Mio Papa. Klinkt nog leuk, maar dit restaurant blijkt een regelrechte ramp.

Een korte samenvatting:

  • Slechte en asociale bediening, die geen Nederlands praat.
  • Het duurde twee uur voordat we het eten kregen.
  • Extra veel gerekend voor onze maaltijden terwijl we niet alles hebben gekregen.
  • Gezeur over de rekening.
  • We konden niet apart betalen terwijl dit niet van te voren was aangegeven.
  • We kregen twee bakjes met Parmezaanse kaas, zonder Parmezaanse kaas. Dus leeg.
  • We kregen een dame blanche terwijl we een teramisu hadden besteld. Terwijl we dit meteen aangaven lieten ze de dame blanche staan en na twee keer kregen we daadwerkelijk de teramisu. Het zal me niet verbazen als deze gewoon is gerekend.
  • Enz.

Nadat de totale chaos in het begin nog wel grappig was, begon het op een gegeven moment toch zwaar te irriteren en na een hoop gezeur om de rekening kunnen we dan eindelijk veel te laat ons nest in.

In de hotelkamer aangekomen is het chaos en drukte in mijn hoofd, O mijn god, morgen gaat het gebeuren! De tocht der tochten voor iedere hardloper, en daar mag ik mij sinds 2,5 jaar toch ook echt bij scharen. De tweede marathon die ik loop. Vorig jaar Enschede, waar ik niet van genoten heb, omdat ik niet in het moment leefde maar meer met een rare egotrip bezig was aangezien ik persé onder de vier uur wilde lopen. Dit jaar dus Rotterdam.
In ons toprestaurant heb ik één lekkere Leffe gehad en ik had nog een mooie Weizen in mijn kamer staan voor deze avond, dat kan geen kwaad heb ik ooit gelezen van Marti ten Kate. En hij kan het weten, hij was een net iets betere loper dan ik ;-). Zie: artikel. Maar ook naar deze heerlijke versnapering was ik nog veel te onrustig. Uiteindelijk werd het echt te laat en heb ik de keuze gemaakt om een meditatie te gaan doen dit heeft mij tijdens de cursus bij Zen in Enschede namelijk veel rust gebracht maar was even niet te combineren met de vele uren hardlopen en eindelijk viel in rond een uur of 1.30 uur in slaap.

De dag van de waarheid!

Het is rond 5.30 uur en ik word gewekt door mijn telefoon. Super moe besluit ik nog een paar keer te snoozen. 6.10 moet ik er dan echt wel uit en dat doe ik ook vervolgens. Nou daar is de dag dan gekomen dat al die ruim 1100 kilometer er uit moeten komen in een race van 42 kilometer en 195 meter. Een klein stukje t.o.v. van het totale aantal gelopen kilometers.

Na het opstaan volg ik netjes mijn lijstje dat ik had klaargezet in mijn agenda. Dit bevalt goed. Niet denken zo vroeg in de ochtend (zombie mode = ON), maar gewoon dom uitvoeren wat ik van tevoren al had uitgedacht.

  • Carbo loader (een shot koolhydraten in vloeibare vorm) erin –> check!
  • Banaan –> check!
  • Buisje met magnesium tegen de kramp en magnesium pilletjes –> check!
  • Douchen –> check!
  • Alle hardloopkleren aan –> check!
  • Nog maar een keer de checklist, alhoewel ik zeker weet dat alles goed zit en gedaan is. –> check!

Ok nu dus ontbijten en niet te veel nadenken! Geniet van elk moment, Edo! Dit houd ik mijzelf voor. Daar gaat het om!!! Focus op het nu, geniet van het nu!

20160410_054324571_iOS

Een croissantje kaas, twee boterhammen met ham en kaas, een plak ontbijtkoek, muesli en een bakje yoghurt, meer krijg ik echt niet weg. Heb ik wel genoeg gegeten???

Na het ontbijt gaan we richting metro, die naast het hotel ligt. Hier moeten enkele mensen waaronder ik een los kaartje kopen. Maar de automaten deden het niet. Zwartrijden dus maar. Achter iemand aan door het poortje. We gingen met een groep van zo’n tien man meteen achter elkaar aan. Vervolgens richting de start.

YESSSS, nu gaat het echt beginnen.

De wedstrijd

We komen aan bij de start en gaan het startvak in. Ik kom Elsa wederom tegen, gezellig!

20160410_072643299_iOS

Vervolgens is plassen is het devies bij iedereen. Zorgen dat we niet tijdens de wedstrijd moeten.
Daarna nog wat slechte foto’s!

20160412_220027000_iOS

Ik moest drie keer, en na de laatste keer had ik niet het idee dat dat de laatste keer zou gaan zijn.

Vervolgens is het bijna 10.00 uur. De wedstrijd gaat beginnen! Onze Leen Huizer (Lee Towers) zingt in een bakkie 500 meter verderop het prachtige “You’ll never walk alone”. Iets wat mij als Twente supporter nog wat extra raakt. O wat begint het te kriebelen nu! Ineke is aan het stuiteren voor me, Mercedes maakt een filmpje en ik kijk Debby aan een zie wat tranen komen! PRACHTIG, hiervoor doen we het! Je wilt geraakt worden door een extreme prestatie. Ik geniet enorm van de combinatie van dit mooie lied i.c.m. de tranen en het enthousiasme van Ineke, Mercedes, Enth, John, Heleen en Cor. Na dit nummer moet ik Debby knuffelen. Wat mooi en wat een oprechte emotie! Ik pak haar vast en geniet intens van het samen beleven van dit avontuur!

En BAM! Het is begonnen. Ik schrok toch even. Hoorde dit erbij of wat er iets erg aan de misse boel. Marieke had me toch een beetje aangestoken met haar lichte angst voor een aanslag. Ik zie rook en geen paniek, dit hoorde er dus bij!
Startwave één is weg. Tien minuten erna de tweede groep, de snellere lopers en twintig minuten naar de toppers mogen wij eindelijk weg.
Het is begonnen! We geven elkaar nog een high five en vertrekken.

We vallen meteen uit elkaar. John, Enith en Mercedes lopen redelijk snel bij ons weg. Ik loop me in een groepje met Ineke, Debby en Heleen. Ik vraag ze op mij te letten dat ik niet te vroeg wegloop bij ze. Ik wil niet alleen lopen, maar ik wil ook in focus komen en dus alleen lopen. Dat lijkt wat schizofreen. Maar ik besluit dus om enkele meters voor de drie dames te gaan lopen.
We komen al binnen de eerste kilometers de supporters van ons tegen in alle enthousiasme inclusief Marieke, wat fijn dat ze er zijn voor ons en wat een enthousiasme. We lopen de Erasmusbrug over en wat een mensen en wat een prachtig weer. Genieten dit zeg!

IMG_0557

Jaaaa, het lukt tot nu toe, genieten en dan heeel lang niks en daarna de eindtijd. De eerste 10 kilometer gaan wel heel erg makkelijk, eerlijk gezegd. Ik houdt me enorm in en realiseer me dat onder de 4.00 uur er niet inzit vandaag met dit tempo. Helemaal goed, die droom had ik na Apeldoorn al opgegeven. We lopen op een gegeven moment langs een lange beek en ik kan me hier niet meer inhouden. Het tempo gaat iets omhoog en ik ga lopen naast Willemijn. Het tempo is prettig en we komen na een bocht onze supporters wederom tegen. Inmiddels heb ik het erg warm en elke waterpost drink ik iets water, giet meerdere bekertjes over mijn hoofd leeg. Rond de 15 kilometer komen we Arjo tegen, leuk leuk :-)!

Bestand_000

We hobbelen gestaan verder en worden regelmatig opgezweept door het publiek. Prachtig, wat genieten!. Ik blijf al met al een kilometer of acht bij Willemijn en op het halve marathonpunt zie ik dat ik iets beter loop dan vorig jaar. Een schema van 4.09 en nog iets. Prima, niet wat ik gehoopt en verwacht had, maar wel gewoon goed. Wellicht toch iets minder fanatiek moeten doen tijdens het teamuitje (op meerdere vlakken).  Ik loop weg bij Willemijn en zet aan. Het tempo gaat mooi omhoog en ik dacht, dit houdt ik erg lang vol. Nu loop ik definitief alleen. Kom op, ik kan meer veel meer denk ik. GO GO GO!

We komen even verderop langs het hotel waar we sliepen en in zit totaal in hyperfocus. Ik zie de mooie geschreven namen van ons niet op het wegdek, maar wel onze supporters (inclusief “mijn” schatje) die ons zijn gevolgd met de metro. GAAF zeg! Wat doen die een moeite voor ons! Ze racen en reizen aardig wat af in de metro vandaag.

IMG_0617

20160410_220758000_iOS

Ik gaaf een duim en ga verder, volledig in focus. Ik zie alleen de zonovergoten weg voor me met veel mensen en ik voel me erg goed! Ik ga linksaf en hoor kleiterharde en erg gave muziek uit de boxen komen, totaal kippenvel! Ik loop verder en kom Marijke en Marc tegen, super leuk dat ze er nog zijn om ons aan te moedigen! We draaien om en komen een tunnel in, hier staat een groep trommelaars te trommelen. Ik realiseer me ineens wat ik aan het doen ben en hoe ik aan het genieten ben en vanuit het niets komt komt een enorme golf van emotie binnen. Mijn ogen worden vochtig en de tranen komen. Yes wat gaaf dit! Op hetzelfde moment roepen mensen die boven staan mijn naam??? Hoe kunnen die mensen mijn naam lezen dan, maar ook dit maakt het moment alleen maar bijzonderder.

Nb. onderstaande afbeelding heb ik geleend van Elsa, thanx :-).

160410_7_blaak

Wat gebeurt hier? Ik word gek van hoe levend ik me voel, WAUW!!! Even verder komt het mooiste moment van de marathon. Ik hoor een prachtige variant van een nummer van Armin van Buuren – This Is What It Feels Like in een soort loungeversie en ik ontplof van emotie van binnen en ook van buiten. Ik laat de tranen die komen stromen, man wat gebeurt hier en wat voel ik me geweldig.

Ik loop door en realiseer me dat ik in deze euforie te hard ben gaan lopen. Ik loop verder richting het Kralingse Bos. Hier staan mijn vader, Elly en mijn lieve zus met de beloofde bananen. Wauw wat gaaf! Ik realiseer me achteraf nadat ik ze maar één keer zag dat ze gewoon 2,30 uur en 2,30 uur terug hebben moeten rijden om mij enkele seconden te kunnen zien. Dat is speciaal! Dank jullie wel hiervoor!
Ik prop na al mijn drinken en mijn al mijn verorberde gelletjes ook deze banaan maar in mijn maag. De tweede krijg in niet meer weg en probeer ik aan iemand anders te slijten, toen dit niet ging heb ik em maar weggedaan.

Inmiddels zit ik op kilometer 35 en wordt het zwaar, de benen zijn op en ontploffen bijna. Wel super balen, want de conditie laat nog heel erg veel marge over. Ik kan volgens mij veel sneller. Ik denk even aan het teamuitje en wat als ik rustig aan had gedaan, want de benen waren bij de start al moe. Al snel vermijdt ik deze gedachte, dit helpt niet, leven in het moment, Edo en niet de wat-als modus ingaan. Dit is alles wat er is, het NU. En ik geniet en heb pijn!

Op het eind van het Kralingse Bos zie ik een grote groep Tionezen staan die mijn naam schreeuwen. Helemaal Gerald volgens mij met een trommel o.i.d. Super gaaf, maar ik heb het niet meer, mijn benen zijn op en ik voel in alle vezels van mijn lichaam dat ik qua conditie meer kan, wederom roep ik mijzelf tot de orde. Genieten en ga, wederom naar de eeuwige roem voor jezelf. Volgens mij zit er een goede tijd in. 4.06 oid. Tja je rekent alleen niet mee dat je altijd meer loopt dan de ideale lijn en dat je geen 42 km. loopt, maar 42 km en 195 meter, maar OK.

De laatste kilometers gaan in. Kom op jongen, je doet het geweldig. En ja, ik ben moe maar je gaat goed!!! Ik kijk op mijn klokje en zie ineens dat het niet zo vanzelfsprekend is dat ik onder de 4.10 ga lopen, oeps! De redenen zie je hierboven.
Ik zet een eindsprint in. Auw dit doet pijn in de benen, maar schijt! Door, door, door!!! Gewoon door! Verstand op nul, en gaan!
De tijd is niet wat ik had verwacht, maar sneller dan vorig jaar en onder de vier uur en tien minuten moet gewoon! Ik voel dat ik kapot ga, maar ga door. De gedachten aan kramp gaan ook weg en druk mensen iets aan de kant op de Coolsingel. Ik hoor uit alle macht mijn naam en zwaar een ietwat lafjes met mijn hand, geen idee wie dat was en ook niet belangrijk. GAAN MAN GAAN!!! N.b. achteraf waren dit wederom de toppers van de Metro-groep en de grootste schreeuwer was Marieke, dank je schat. Sorry ik kon de aandacht even niet pareren.

20160410_220816000_iOS

Ik zie 50 meter voor de finish dat ik sneller ben dan vorig jaar en onder de 4.10 ga lopen en (excuses voor de gelovigen onder ons), schreeuw uit alle macht iets met GVD en breek los! Totaal los, niet te verwarren met total loss, ik voelde me nog erg fit met belachelijk moeie benen.

Over de finish realiseer ik me wat ik heb geflikt. Sneller dan vorig jaar en 100x belangrijker ik heb genoten. Sterker nog, ik heb in mijn leven zelden zo kappot gezeten niet qua conditie maar mijn benen ontploffen en wat heb ik het verschrikkelijk warm, maar ik ben zo gelukkig op dit moment! Zelfs de pijn heb ik van genoten omdat ik mij in het moment realiseerde dat dat nodig zou zijn om de diepte en de speciaalheid van het moment te voelen. In de dualiteit (lees: het gewone leven) is er zonder negativiteit geen positiviteit, je hebt moeilijke dingen nodig om dieper te gaan met je genieten. Immers zonder winters geniet je ook minder van de zomer. Maar als je je realiseert dat het moeilijke erbij hoort en dit volledig accepteert dan ga je dit waarderen en gaat de lading eraf en ga he er haast van genieten. M.a.w. negatieve dingen gaan dan ook voor je werken omdat je ze ziet voor wat ze zijn. Een mogelijkheid om te groeien. Op dat soort momenten kan pijn fijn zijn.

Over de finish kon er maar één ding gebeuren, zitten en janken! Ik was moe en zo in volledige focus dat ik alles om mij heen hoorde, voelde maar tegelijkertijd volledig kon negeren. Het is een staat van volledige flow! Over de finish wist ik en voelde ik wat andere mensen voor mij over hebben gehad zodat ik even 42 kilometertjes kon lopen in een onbekende stad voor mij. Ik ben gaan zitten op een betonnen voet en heb in mijn eentje ongegeneerd lopen huilen van overvloed aan emotie.

De krachtigste emotie was dat ik mijn ego aan de kant heb gezet en heb geleefd in het moment, daarmee wordt de prestatie volledig secundair en blijft er maar één ding over, namelijk liefde!

Voor de mensen die de film Inside out of binnenstebuiten hebben gezien, dit is duidelijk een kernherinnering, wat een mooi weekend was dit zeg!

 

 

Phffffff, even niks, stilte in mijn hoofd. Totale stilte en alleen maar voelen. Ik weet dat ik in herhaling val, maar schijt. Wat gebeurt hier?
Dit is denk ik de derde keer dat het mij in korte tijd lukt om gewoon te Zijn en alles om mij heen te laten gaan, gewoon alles te laten stomen. De zon schijn om mijn huid en ik voel me perfect gelukkig! Alle zintuigen staan open en toch ben ik bij mijzelf. Ik laat mij volledig onderdompelen in het moment en realiseer me dat ik mijn doel heb bereikt! IK HEB GENOTEN!!! En hoe! Ik zit denk ik maar een minuut of vijf op de betonnen voet en toch heb ik het gevoel dat het uren duurt.
Ik gaf aan dat mijn gelukkigste moment was tijdens dat mooie nummer van Armin van Buuren, maar dat klopt niet! Dit was puur geluk! In mijn eentje zitten op een betonnen voet, waar ik vorig jaar over struikelde tijdens mijn eerste voorbereidingsweek van de Enschede marathon en toen ik dacht dat de marathon voorbij was naar die harde smak met mijn lompe lichaam omdat ik mijn knieën en handen had open liggen. Nu was dit zelfde type betonnen voet mijn vriend, sterker nog mijn grote vriend! Wat zat dat lekker daar in de zon! De tranen van geluk blijven komen.  Alles is stil, zacht en mooi. Ik wil op dit punt Marieke zien en haar in mijn armen nemen, ik wil dit moment delen. Maar dit gebeurt niet, ik ben alleen en zielsgelukkig! Ik heb geen idee waar iedereen is en het is ook niet interessant, DE ZON SCHIJNT!!!!

Met de tranen in mijn ogen zie ik vele mensen binnenkomen en naar de hekken lopen om te strekken. Na een minuutje of vijf zie ik een bekende, Willemijn! Mijn loopmaatje van korte tijd (maar wat lijkt als een eeuwigheid) geleden. Ik ben super blij voor haar en feliciteer haar met haar topprestatie. Wat heeft ze dit goed gedaan!
Nu is de situatie wat vreemd.  Ik ben uit mijn flow en wil heel graag mijn lieve vriendin zien. Ik wil niet alleen zijn met wat ik heb meegemaakt. Het is zo krachtig dat ik het moet delen! En het liefst even gewoon met Marieke.

Ik loop in een soort van trance door het vak van mensen die over de finish zijn gekomen. Ik haal mijn medaille op en loop naar het punt waar je buiten de hekken kunt gaan.
Mijn telefoon gaat en ik pak op, pa op de hands free vanuit de telefoon met Elly en Joyce, wat super lief.
Na mijn gesprek zie ik een bekende, Snelle John. Dit was toen nog een aanname, maar het vermoeden bleek volledig waar, John loopt een prachtige tijd van 3.45 uur tijdens zijn eerste marathon? Hoe dan??? Na de felicitaties ga ik het eindvak (zoals ik het maar even noem) uit. Marieke, waar ben je? Ik wil je GEWOON VASTHOUDEN! Heel lang! Gewoon vasthouden en niks anders.
Ik bel Marieke en ik kan haar bereiken. afspreken blijkt lastig aangezien er meerdere plekken zijn met AA Drink stands. En je kunt ook aan beide kanten staan van het eindvak zonder dat je dat van elkaar weet. Dus dan sta je 100 meter uit elkaar terwijl je geen idee hebt waar de ander is. Er zitten namelijk doeken gespannen over de hekken waardoor je niks ziet, zelf een lange draak als ik niet.
Ik de tussentijd kom ik Mercedes tegen, ze geeft aan dat ze de belachelijke tijd van 3.55 uur heeft gelopen. Hoe dan? Ik wist dat ze beter was dan ik, maar dit? Geweldig! Knap gedaan maatje! Super knap. Ook Enith loopt een schandalig goede tijd van 4.00.01. WAT, twee seconden te langzaam om onder de 4.00 uur te komen, dat is kut! Ik heb plaatsvervangende teleurstelling.
Op een gegeven moment communiceer ik met Marieke en hoor ik dat ze dus op een plek staat die ik onbewust had opgeslagen in mijn gedachten. Ik loop hier naartoe en Yess, eindelijk daar was ze. Ik heb haar kapot geknuffeld! Wat een prachtig moment. Wederom enkele tranen van geluk. Kort daarna heb ik fijne momenten met Denise en Evelien die mij feliciteren.

Bestand_004

Bestand_000 (1)

Vervolgens loop ik met Mercedes richting het graveren van de medailles. Ik sla een arm om haar heen en geniet mee. Na het graveren van de medailles gaan we met z’n tweeën richting metro, daar vertrekken we richting hotel om hier alle verhalen van iedereen op te doen. Van Erik die helaas is uitgevallen, tot de belachelijk snelle marathon van Robert en alles er tussen in.
We gaan richting een eetcafé en ik wordt hier door een vergissing getrakteerd op twee donkere hefe weizen, goh wat vervelend nou (alleen jammer dat het niet beiden halve liters waren ;-).

Bestand_001

Na het eten gaan we met de hele groep terug naar huis met de trein, ook dit verloopt niet vlekkeloos. Met een hoop lol om vanalles en nog wat en een reis waarin ik definitief dikke matties ben geworden met Debby worden we door Evelien en Jasper naar huis gebracht (waarvoor mijn dank :-), super tof)!

Bestand_002

We komen thuis en gaan slapen. Dank je wel iedereen die mij heeft geholpen de afgelopen tijd. En ook iedereen die er bij was en die ik niet heb genoemd.

DANK JE WEL VOOR ÉÉN VAN DE MOOISTE DAGEN VAN MIJN LEVEN!!!

Related Posts